Σε ευχαριστούμε Λάζαρε αλλά ΑΝΤΙΟ

Η σεζόν τελείωσε επεισοδιακά όπως ακριβώς εξελίχθηκε καθ΄ όλη τη διάρκεια με τους δύο Δικεφάλους να μοιράζονται τους τίτλους. Η ΑΕΚ στέφθηκε πανάξια πρωταθλήτρια για το 2018 και ο ΠΑΟΚ ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος στο τελικό του κυπέλλου το περασμένο Σάββατο και δίκαια κατέκτησε το τρόπαιο για δεύτερη σερί χρονιά.

Το ίδιο επεισοδιακά δείχνει να ξεκινάει και η επόμενη περίοδος, όχι όσον αφορά το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι αλλά τα μεταγραφικά με τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο, τον MVP του πρωταθλήματος, να βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο όχι για τα κατορθώματα του εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου αλλά για τη μετακίνησή του στον Ολυμπιακό. Κι αμέσως ο κόσμος της ΑΕΚ ξεσπάθωσε απέναντι στον ίδιο τον παίκτη και τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα. Ο κάθε παίκτης είναι επαγγελματίας κι έχει δικαίωμα να πράξει αυτό που θεωρεί καλύτερο για εκείνον είτε αγωνιστικά είτε οικονομικά. Ο Λάζαρος μπορεί να θεωρούσε πως αξίζει περισσότερα χρήματα από όσα του έδινε η ΑΕΚ και γι' αυτό να θέλησε να αναζητήσει αλλού το νέο σταθμό της καριέρας του που να καλύπτει τα δικά του θέλω. Όπως και είναι δικαίωμα της κάθε ομάδας, στη προκειμένη περίπτωση της ΑΕΚ, να μη θέλει να δώσει στο ποδοσφαιριστή 500.000€ για παράδειγμα. Μην ξεχνάτε πως και οι ομάδες εταιρίες είναι και λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο πλάνο αλλά και οι ποδοσφαιριστές λειτουργούν σα μικρές εταιρίες έχοντας από πίσω τους άλλους ανθρώπους, μάνατζερ, να τους καθοδηγούν. Με αυτό το πλάνο πορεύεται η ΑΕΚ από τη πρώτη μέρα της επιστροφής της και αυτό το πλάνο την έχει οδηγήσει σε ένα κύπελλο, ένα πρωτάθλημα, δύο χαμένους τελικούς, στους 32 του Europa League και να χτίζει και το καινούριο της γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Αν παραμείνει προσκολλημένη για πολύ καιρό στην υπόθεση Λάζαρος είναι δεδομένο ότι η νέα σεζόν θα είναι ήδη αποτυχημένη πριν καλά καλά ξεκινήσει. Παίκτες έρχονται κι φεύγουν και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι κιτρινόμαυροι θα βρουν τον αντικαταστάτη του Λάζαρου. Σίγουρα θα ήταν προτιμότερο να μείνει και η ΑΕΚ να πήγαινε για ένα εξτρέμ ακόμα, τώρα αναγκαστικά θα κινηθεί για ένα+1, δηλαδή δύο. Αυτό που ενοχλεί όμως είναι το παρασκήνιο γύρω από τη μεταγραφή. Ο Λάζαρος δήλωνε στις 24/9 ότι είναι διατεθειμένος αν η ομάδα τον θέλει να υπογράψει συμβόλαιο σε 10 δευτερόλεπτα και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα τα πάντα άλλαξαν. Το διαζύγιό του με την ΑΕΚ ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο κι όποιος δεν το έβλεπε απλά εθελοτυφλούσε. Δεν είναι δυνατόν και οι δύο πλευρές να ήθελαν τόσο πολύ το deal και αυτό να καθυστερούσε τη στιγμή μάλιστα που οι φήμες περί μετακίνησής του στον Ολυμπιακό ολοένα και φούντωναν.

Ο Λάζαρος φαίνεται πως επιθυμούσε να μη συνεχίσει τη καριέρα του στην ΑΕΚ και να μετακινηθεί στην ομάδα του λιμανιού. Κάτι που τώρα ξαναφέρνω στο νου μου ενώ και τότε μου είχε κάνει εντύπωση είναι ο τρόπος που πανηγύρισε το τέρμα του απέναντι στους ερυθρόλευκους στη ρεβάνς των προημιτελικών του κυπέλλου. Ένα τέρμα που μάλιστα έδινε τη πρόκριση στην ΑΕΚ. Σκοράρει με το κεφάλι και δεν πανηγυρίζει καθόλου και σπεύδουν οι συμπαίκτες του να τον συγχαρούν. Αρκετά χλιαροί πανηγυρισμοί για ένα γκολ που σε εκείνο το σημείο έδινε τη πρόκριση στην ομάδα σου απέναντι στον μεγάλο της αντίπαλο. Μπορεί και να μη σημαίνει τίποτα κι απλώς έτσι να του βγήκε να πανηγυρίσει. Ενδέχεται να σημαίνει όμως και πολλά και από τότε να ψηνόταν η μετακίνησή του στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Φυσικά κανείς όμως δεν πρέπει να διαγράψει όλα όσα πρόσφερε και να τον καταριέται όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Ο Λάζαρος ήταν κομβικός για τη φετινή πορεία της ΑΕΚ σε Ελλάδα και Ευρώπη και συνέβαλε τα μέγιστα όπως και οι συμπαίκτες του στο να ανέβει μετά από 24 χρόνια και πάλι στη κορυφή. Αυτό που πειράζει είναι ο τρόπος που έφυγε καθώς δε μιλάμε για ένα βελούδινο διαζύγιο και δη η αποκάλυψη ότι παραμονές του τελικού έστειλε εξώδικο δείχνοντας μεγάλη ασέβεια απέναντι και στους ίδιους τους συμπαίκτες του και στον κόσμο της ΑΕΚ που τον αγκάλιασε. Ένα κόσμο που εισέπραξε τεράστια αγάπη δίχως ποτέ να πουλήσει οπαδιλίκι και ΑΕΚοφροσύνη. Κάτι που αποδεικνύει ότι τίμησε δεόντος τη φανέλα που φόρεσε μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μη μπορεί να κρατηθεί έστω μέχρι τη Δευτέρα για να φορέσει αυτή του Ολυμπιακού. Γι’ αυτό το λόγο κι επειδή έχω μάθει στη ζωή μου να αναγνωρίζω τα πράγματα, σε ευχαριστούμε Λάζαρε για όλες τις όμορφες στιγμές που μας χάρισες, που βοήθησες να κατακτήσουμε μετά από τόσα χρόνια το πρωτάθλημα αλλά ΑΝΤΙΟ και από εδώ και πέρα, για ευνόητους λόγους, μόνο αποτυχίες με τη καινούρια σου ομάδα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μας λείψει πολύ η Στέλλα.   

Μπάμπης Κοτρίδης

Μόνο νίκη, τίποτε άλλο

Στην αναμέτρηση του πρώτου γύρου η ΑΕΚ ήθελε τη νίκη προκειμένου να ξεφύγει με 5 βαθμούς από τον αντίπαλο της. Πράμα που σημαίνει ότι σε περίπτωση ισοπαλίας παρέμενε στο +2 από τους ερυθρόλευκους ενώ στην έσχατη, δηλαδή αν γνώριζε την ήττα, θα βρισκόταν αυτομάτως στο -1. Από τότε έχουν ακολουθήσει 15 αγωνιστικές και η Ένωση βρίσκεται πλέον στο -1 από τον Ολυμπιακό και στο -2 από τον πρωτοπόρο ΠΑΟΚ. Επομένως, το συγκεκριμένο προνόμιο βρίσκεται στη πλευρά των γηπεδούχων σήμερα.

Η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ πρέπει να αφήσει πίσω της το πρόσφατο παιχνίδι στο ίδιο γήπεδο με τον ίδιο αντίπαλο καθώς μιλάμε για δύο διαφορετικά ματς. Αυτά που διακυβεύονται είναι ακόμα περισσότερα. Με ήττα η ΑΕΚ θα βρεθεί να κυνηγάει να καλύψει μια διαφορά 4 βαθμών από τον Ολυμπιακό και αν ο ΠΑΟΚ περάσει αλώβητος από τα Γιάννενα, 5 βαθμών από τη κορυφή έχοντας μάλιστα να ταξιδέψει και στη Θεσσαλονίκη κι όχι να πάει απλώς τη ρεβάνς στο ΟΑΚΑ με τον κόσμο της που και αυτό θα είναι δύσκολο. Αλλά έχουμε καιρό ακόμα. Προχωράμε βήμα-βήμα.

Η προσέγγιση του ντέρμπι πρέπει να είναι διαφορετική. Σίγουρα αν η κιτρινόμαυροι δεν χάσουν παραμένουν μέσα στο κυνήγι του τίτλου αλλά και πάλι από τη 3η θέση από όπου θα ξεκινήσουν και την αναμέτρηση αλλά αν κατέβουν με το σκεπτικό να μην χάσουν, θα χάσουν. Μια τακτική παρόμοια με αυτή του κυπέλλου, να διατηρήσουμε το μηδέν στα μετόπισθεν και αν κατορθώσουμε να πετύχουμε ένα γκολ έχει καλώς, μόνο ευεργετικά αποτελέσματα δεν θα έχει. Η ΑΕΚ πρέπει να μπει μέσα και να δείξει τα δόντια της. Να δείξει ότι δεν ήρθε διατεθειμένη για να χάσει και να πατήσει τον αντίπαλό της και να του μεταφέρει το άγχος. Άλλωστε στις δύο τελευταίες της επισκέψεις στο φαληρικό στάδιο τα έχει καταφέρει περίφημα μετρώντας μία ισοπαλία και μία νίκη. Ωστόσο, δεν είναι ίδια η συγκομιδή αν ανατρέξουμε στις αναμετρήσεις για το πρωτάθλημα με την ΑΕΚ να μπαίνει μουδιασμένα στο χορτάρι και τελικά να αποχωρεί με σκυμμένο το κεφάλι γνωρίζοντας βαριές ήττες με 4-0 και 3-0.

Με ενδεχόμενη νίκη μπορεί να μετατραπεί σε φαβορί, όχι το απόλυτο, αλλά σε φαβορί καθώς ακολουθούν πολλά και δύσκολα παιχνίδια με σημαντικότερα αυτά στη Τούμπα και το Περιστέρι με ΠΑΟΚ και Ατρόμητο αντίστοιχα. Και μέσα σε αυτά και οι δύο αναμετρήσεις με τη Ντιναμό Κιέβου για του 32 του Europa League. Έχει τη ποιότητα και το ρόστερ για να ανταπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες και τα στραβά όπως έχει κάνει μέχρι τώρα και ας διατράνωναν όλοι, κιτρινόμαυροι και μη ότι από τον Οκτώβρη η ΑΕΚ θα είναι εκτός των στόχων της και ενισχύθηκε αυτή τους η άποψη όταν έχασε τον αρχηγό της τον Μάνταλο και τον Γιόχανσον. Φτάσαμε αισίως Φλεβάρη μήνα και όχι μόνο δεν έχασε κανένα της στόχο αλλά ενδέχεται να γίνει και το απόλυτο αφεντικό. Δεν έχει να φοβάται και να ζηλέψει τίποτα από κανέναν. Τα κενά των δύο αρχηγών της καλύφθηκαν με τους Μασούντ και Μοράν ενώ αν θέλετε να το πάμε ακόμα παραπέρα, τι έχει να ζηλέψει από τους άλλους; Στα σέντερ μπακ διαθέτει Τσιγκρίνσκι, Βράνιες, Τσόσιτς, που λείπει τόσο καιρό αλλά θα επιστρέψει, και Λαμπρόπουλο. Στα μπακ, αριστερά πλέον Λόπες και Χουλτ και δεξιά Μπακάκης και Γκάλο, στο κέντρο Σιμόες, Γαλανόπουλος, Κονέ και μακάρι να αποδειχθεί λίρα εκατό και ο Μοράν (είναι πολύ νωρίς για να τον κρίνουμε από τώρα). Ενώ μπροστά ο Λάζαρος με τον αναγεννημένο Μπακασέτα ύστερα από τον τραυματισμό του Μάνταλου, να πλαισιώνουν το καλύτερο δίδυμο Λιβάγια-Αραούχο.

Φτάνει με αυτή τη καραμέλα για το ρόστερ και την έλλειψη βάθους. Βαρεθήκαμε όπως βαρεθήκαμε να ακούμε και το κλάμα για τη διαιτησία. Τσάμπιονς Λιγκ παίζατε με τη Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους και μιλούσατε για τη διαιτησία. Αλλά δεν σας αδικώ και τόσο αφού βλέπετε ότι πιάνει η τακτική θα τη συνεχίσετε όσο δε πάει. Έπιασε στο Σιδηρόπουλο και έκλεισε τα μάτια στην αποβολή του Φιγκέιρας και στη κίνηση κατς του Μιραλάς και ευελπιστείτε να αποδώσει καρπούς και τώρα με τον Παπαπέτρου που εσείς τον κάνατε διεθνή. Όπως έχει αποδώσει μήνες τώρα από τότε που ΔΙΚΑΙΩΣ φωνάζατε για το πέναλτι που πήρε η ΑΕΚ με τη Λαμία που ήταν εμφανώς εκτός περιοχής. Ακόμα αυτό το πέναλτι πληρώνει και βρίσκεται στη 3η θέση. Γιατί στη κακή της μέρα δε παίρνει ούτε μισό σφύριγμα όπως συνέβη προ ημερών στη Τρίπολη και το Αγρίνιο για του έτερους διεκδικητές του τίτλου.

Αν κάτι έχει να φοβάται η ΑΕΚ είναι το επικοινωνιακό παιχνίδι πριν από κάθε ντέρμπι. Ο Παπαπέτρου πρέπει να κάνει τη δουλειά του όπως ξέρει και τα λάθη μες το παιχνίδι είναι, αρκεί να μην είναι κατευθυνόμενοι. Δεν χρειαζόμαστε διαιτητές με χαρακτηρισμό σαν αυτό που τους είχε αποδώσει ο Άκης Ζήκος όταν σφυρίζουν στο «Γ. Καραϊσκάκης». Και ούτε τέτοια πρέπει να είναι η ομάδα του Όσκαρ Γκαρθία. Ο Ολυμπιακός έχει καλή ομάδα για να πάρει δίκαια τον αγώνα και δεν έχει ανάγκη καμία βοήθεια και κανένα σπρώξιμο για να πάρει το μέγιστο από το ντέρμπι. Όμως καλή ομάδα έχει και η ΑΕΚ. Τα χρόνια που κατέβαινε στο γήπεδο με την ελπίδα να φάει όσο το δυνατόν λιγότερα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Κακά τα ψέματα έχουμε ζήσει και τέτοιες εποχές που λέγαμε και πάλι καλά που φάγαμε μόνο δύο. Πλέον και η ισοπαλία δε μας ικανοποιεί. Πάμε μόνο για τη νίκη και με βολικό αποτέλεσμα στα Γιάννενα να βρεθούμε και πάλι στη κορυφή και να μην ξαναπέσουμε γιατί φέτος η Ριζούπολη επιβάλλεται να βαφτεί κιτρινόμαυρη πριν τη μεγάλη επιστροφή στα ιερά χώματα. 

Μπάμπης Κοτρίδης

1968: Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι

Περιμέναμε με ανυπομονησία την 25η Ιανουαρίου να βγει η ταινία στους κινηματογράφους και στη συνέχεια τη τελευταία μέρα του Γενάρη για να πάμε να τη δούμε κι εμείς καθώς τις προηγούμενες μέρες αδυνατούσαμε. Όλο αυτό το διάστημα διαβάζαμε κριτικές και η προσμονή μεγάλωνε κι έγινε ακόμα μεγαλύτερη με μια δόση ανησυχίας μήπως δε κατορθώσουμε να βρούμε εισιτήρια καθώς η ζήτηση ήταν αρκετά μεγάλη. Εν τέλει τέλος καλό όλα καλά και η ταινία ακόμα καλύτερη.

Πολλές φορές έχω συλλάβει τον εαυτό μου να σκέφτεται και το νου μου να ταξιδεύει σε εκείνο το μαγικό καλοκαίρι του 2004 και τη κατάκτηση του Euro. Αν και μικρός τότε, 10 χρονών, νιώθω ευλογημένος που αν και σε νεαρή ηλικία έζησα (ίσως) τη μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, μέχρι την επόμενη φυσικά όπως θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης. Και δεν είναι λίγες φορές, το αντίθετο, είναι πάρα πολλές οι στιγμές που φροντίζω να ξαναζωντανεύει εκείνο το όνειρο που ακόμα δε μπορώ να πιστέψω πως ήταν αληθινό αν και έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε, ανατρέχοντας σε βίντεο. Kαι το συναίσθημα κάθε φορά το ίδιο λες και είναι η πρώτη φορά που το βλέπω. Η ίδια ανατριχίλα, η ίδια συγκίνηση τη στιγμή που ο Ζαγοράκης ντριμπλάρει τον Λιζαραζού και ο Χαριστέας καρφώνει τον Μπαρτέζ, που ο Δέλλας μας στέλνει στον τελικό και που ο Χαριστέας και πάλι, στα ουράνια.

Αρκετά όμως με την εισαγωγή. Ας πάμε στο κυρίως πιάτο. Τον άθλο του 1968 εννοείται δεν τον έζησα αλλά πληροφορήθηκα από νωρίς γι αυτόν. Η πρώτη διάκριση για τον ελληνικό αθλητισμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο.  Μπορεί πλέον να φαντάζει μικρό το επίτευγμα καθώς από τότε έχουν συμβεί τόσες και τόσες διακρίσεις, όχι μόνο στο μπάσκετ, για τις οποίες ο ελληνικός αθλητισμός μπορεί να υπερηφανεύεται αλλά μόνο τέτοιο δεν ήταν σε καιρούς εθνικής αντίστασης μάλιστα.

Κριτικός ταινιών δεν είμαι κι ούτε νομίζω πως θέλω να γίνω αλλά παρακολουθώντας τη ταινία έδραξα κι εγώ την ευκαιρία να γράψω δυο λόγια γι αυτή και να καταθέσω πώς την έζησα. Έχοντας κιτρινόμαυρα αισθήματα περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που θα μπω στην αίθουσα. Δεν γνωρίζω πώς βίωσαν η υπόλοιποι θεατές αυτή την εμπειρία αλλά εγώ ένιωθα πως δεν πήγα για να παρακολουθήσω μια ταινία αλλά για να μάθω και να ζήσω. Όπως είπα παραπάνω το Εuro 2004 αλλά και το Ευρωμπάσκετ του 2005 είμαι τυχερός που τα έζησα και το 1968 ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μεταφερθώ σε εκείνη την εποχή.

Έχοντας στοιχεία ντοκιμαντέρ είναι μια ταινία που δεν περικλείει μέσα της καθαρά το αθλητικό στοιχείο. Από το ξεκίνημα διαπιστώνεις πως θα είναι μια ταινία με έντονη συναισθηματική φόρτιση και για μένα ένας αγώνας να κρατήσω τα μάτια μου στεγνά γιατί καλώς ή κακώς δεν ήθελα να με δει η παρέα μου κι ο υπόλοιπος κόσμος στον κινηματογράφο δακρυσμένο αν και είχα προμηθευτεί χαρτομάντιλα. Τελικά σε αυτόν τον αγώνα ηττήθηκα αλλά το ίδιο και αρκετός κόσμος που την έχει δει. Πιστεύω δεν υπάρχει περίπτωση να δει κάποιος τη ταινία και να μην βουρκώσει έστω μια φορά ή να μη γελάσει έστω μια φορά. Μάλιστα οι άντρες που δάκρυσαν ήταν περισσότεροι από τις γυναίκες κι ας λέει ο λαός ότι οι άντρες δεν κλαίνε. Μωρέ κλαίνε και πώς να μην κλάψουν άλλωστε όταν αντικρίζουν ανθρώπους ξεριζωμένους ύστερα από τη μικρασιατική καταστροφή άλλους να αναζητούν μια καινούρια πατρίδα κι άλλους τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Πώς να μην κλάψουν όταν βλέπουν τους Έλληνες παίκτες με μπροστάρη έναν Αμερικάνο αλλά και αυτόν Έλληνα, τον «Παγκόσμιο» Γιώργο Αμερικάνο και τη παρέα του, το Ζούπα, τον Τρόντζο, τον Λαρετνζάκη τον Χρηστέα και τα υπόλοιπα παλικάρια και φυσικά τον αείμνηστο Γιώργο Μόσχο που σίγουρα και αυτός ώθησε εκείνο το βράδυ από ψηλά μαζί με 80000 κόσμο την Ελλάδα, όχι απλά την ΑΕΚ, στη κορυφή της Ευρώπης. Πώς να μη δακρύσεις όταν ακούς τη συγκλονιστική περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου που για τους νεότερους είναι η μοναδική εμπειρία που έχουν πριν τη δημιουργία της ταινίας για τον άθλο του 1968.

Με τη μοναδική του πένα ο Τάσος Μπουλμέτης κατορθώνει να συνδέσει ιστορικά στοιχεία με ένα αθλητικό επίτευγμα προσθέτοντας και μια δόση χιούμορ που κάνει ακόμα πιο ευχάριστη τη παρακολούθησή της.

Σε ευχαριστούμε Μάκη Αγγελόπουλε αλλά και όλους όσους συνεισέφεραν σε αυτή τη τεράστια κληρονομιά που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν τίτλο. Που δώσατε την ευκαιρία στο κόσμο να πληροφορηθεί για το τι διαδραματίστηκε τη 4η Απριλίου του 1968 στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Που φροντίσατε να μην ξεχαστεί αλλά οι παλαιότεροι να το θυμηθούν και οι νεότεροι να το μάθουν και να δουν στα μάτια του Αμερικάνου, του Ζούπα του Τρόντζου και των υπολοίπων το δικό τους ίνδαλμα που αν και αουτσάιντερ υπέταξαν τη πανίσχυρη για εκείνη την εποχή Σλάβια Πράγας γιατί πολύ απλά όπως αναφέρει με τρεμάμενη φωνή ο Νίκος Μπαμπανικολός: «Κερδίσαμε γιατί δε μπορούσαμε να χάσουμε, μπροστά σε 80000 κόσμο». Κι εγώ με τη σειρά μου να συμπληρώνω, έγινα ΑΕΚ γιατί πολύ απλά δε μπορούσα να γίνω κάτι άλλο. Αλήθεια πώς μπορεί κανείς να είναι τίποτε άλλο εκτός από ΑΕΚ;

Μπάμπης Κοτρίδης

Μία νίκη που ισοδυναμεί με κάτι παραπάνω από ήττα

Η ΑΕΚ πήρε αυτό που άξιζε βάσει της εικόνας της απέναντι στον Πανιώνιο. Με σκόρερ τον Αραούχο σε ένα γήπεδο που φαίνεται να του ταιριάζει καθώς και στις τρεις επισκέψεις του έχει σκοράρει ισάριθμες, η Ένωση έφυγε με τους τρεις βαθμούς από τη Νέα Σμύρνη αλλά όχι αλώβητη. Ο τραυματισμός του Πέτρου Μάνταλου επισκίασε την τεράστια από βαθμολογικής άποψης, νίκη της ΑΕΚ και δεν άφησε πολλά περιθώρια αλλά και όρεξη για περαιτέρω πανηγυρισμούς.

Μπορεί η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη να αποδόθηκε και να έφυγε με το διπλό κάτι που δεν είχε συμβεί στις αναμετρήσεις με Ξάνθη και Ατρόμητο όπου είχε απολέσει σωρεία ευκαιριών αλλά η βουβαμάρα που επικρατούσε στα αποδυτήρια  αντικατοπτρίζουν όχι απλώς το μέγεθος του τραυματισμού του Αρχηγού αλλά και το πόσο σημαντικός παίκτης είναι για την ομάδα. Κακά τα ψέματα η ΑΕΚ δεν διαθέτει άλλον ποδοσφαιριστή με τα χαρακτηριστικά του Μάνταλου. Είναι ο παίκτης που μπορεί να μεταφέρει γρήγορα τη μπάλα στην επίθεση, να ξεμαρκαριστεί και να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του. Ειδικότερα όταν παίζει σε έναν πιο ελεύθερο ρόλο όπως χθες που φάνηκε να του ταιριάζει το 3-5-2 και δεν αναγκάζεται να κινείται σε μεγάλο βαθμό στα άκρα.

Βρισκόμενος στη καλύτερη φάση της καριέρας του αγωνιστικά, διεκδικεί πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, αγωνίζεται στην Ευρώπη και υπάρχει και η προοπτική του Μουντιάλ όπου θα λείψει αρκετά στην Εθνική στα μπαράζ, είναι αναγκασμένος να περάσει και πάλι τον ίδιο γολγοθά. Δύο χρόνια μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στην αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό για τα προημιτελικά του Κυπέλλου βρίσκεται εκ νέου αντιμέτωπος με τον ίδιο εφιάλτη και αυτό το ανάθεμα θα τριγυρνάει στο μυαλό του. Πολύ σωστά έπραξε ο Δημήτρης Μελισσανίδης και έδωσε εντολή να επισπευθεί η ανανέωση του συμβολαίου του όπως είχε συμβεί και με τον Λαμπρόπουλο. Αυτή τη στιγμή χρειάζεται πολλή δύναμη κυρίως ψυχολογική για να βγει και πάλι ακόμα πιο δυνατός όπως είχε πράξει και την πρώτη φορά.

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. αυτή η απώλεια του Μάνταλου ίσως αποδειχθεί καθοριστική για την ΑΕΚ του πρωταθλητισμού. Αποτελούσε το βασικό γρανάζι στη μηχανή που λέγεται ΑΕΚ και μια καλοδουλεμένη μηχανή δεν μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο χωρίς τα βασικά της εξαρτήματα. Κι  εδώ είναι που ο Μανόλο Χιμένεθ θα πρέπει να βρει τις λύσεις. Σίγουρα από εδώ και πέρα στην εξίσωση θα μπει και το δεκάρι Μπακασέτας. Είναι οφθαλμοφανές πως ο Μπακασέτας χάνεται όταν αγωνίζεται στα άκρα και δεν προσφέρει όσα μπορεί. Ευτυχώς, αν μπορεί να πει κανείς ευτυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις , δείχνει να αποκτά αγωνιστικό ρυθμό τελευταία καθώς και στην αναμέτρηση με τη Μίλαν ήταν θετικός και στον ματς Κυπέλλου με τον Απόλλων Λάρισας έκανε τη καλύτερή του εμφάνιση με τη φανέλα της ΑΕΚ αγωνιζόμενος ως δεκάρι μάλιστα. Αλλά και χθες μπαίνοντας ως αλλαγή είχε ένα σουτ που μπλόκαρε ο Κότνικ και έδωσε και την ασίστ στον Αραούχο. Από εκεί και πέρα σε ένα 3-5-2 θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και ο Λάζαρος ως δεκάρι  που έχει την ικανότητα να τρέξει τη μπάλα και μέσα σε όλα αυτά μην ξεχνάμε τον Κονέ ο οποίος σίγουρα θα χρειαστεί χρόνο μετά από απουσία τόσο μηνών.

Αν η ΑΕΚ είχε ορισμένες πιθανότητες να κόψει πρώτη το νήμα φέτος, αυτές σίγουρα μειώθηκαν σε ορισμένο βαθμό. Η αξία και η ποιότητα του Μάνταλου είναι αδιαμφισβήτητη και αργά ή γρήγορα όσοι έχουν κάνει τρόπο ζωής το κράξιμο και περιμένουν στη γωνία με την πρώτη στραβή να ασκήσουν κακοπροαίρετη κριτική θα καταλάβουν τι σημαίνει ο Μάνταλος για τον μέγεθος που λέγεται ΑΕΚ. Αποτελεί τον ταπεινό ηγέτη εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων που χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα κατόρθωσε παρά τις ατυχίες που εξακολουθούν να τον κυνηγούν να είναι βασικό και αναντικατάστατο μέλος όχι μόνο της ΑΕΚ αλλά και της Εθνικής. Αν ο δρόμος για το πρωτάθλημα πριν ήταν μακρύς και δύσκολος, τώρα πλέον έχει και λακκούβες αλλά η ΑΕΚ έχει προσωπικότητες που τη δεδομένη στιγμή μπορούν να τα καταφέρουν πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο τον Πέτρο και ύστερα για όλους τους υπόλοιπους.

Μπάμπης Κοτρίδης

Γιατί κύριε παράγοντα να αγοράσω εισιτήριο διαρκείας;

Σαν βόμβα έσκασε η είδηση της τιμωρίας της ΑΕΚ με δύο αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών κάτι που σημαίνει ότι η ένωση καλείται να υποδεχθεί στο ΟΑΚΑ δίχως τους φιλάθλους της τον Ατρόμητο και τον ΠΑΟΚ. Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς στη τρίτη παράβαση για άναμμα καπνογόνων επισύρεται τιμωρία της έδρας. Η ΑΕΚ ήταν υπότροπη στα παιχνίδια με Πας Γιάννινα και Λαμία και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό η εκτεταμένη χρήση επέφερε τη συγκεκριμένη τιμωρία. Το αν είναι ή όχι δίκαιη η τιμωρία δε θα κάτσω να ασχοληθώ ιδιαιτέρως. Γενικά είμαι της άποψης ότι πρέπει οι νόμοι να εφαρμόζονται για όλους με τα ίδια μέτρα και ίδια σταθμά. Απλώς να αναφέρω ότι μοιάζει λίγο παράλογος. Ο πειθαρχικός κώδικας της Σούπερ Λιγκ προβλέπει ότι στη δεύτερη υποτροπή η ομάδα που είναι υπεύθυνη τιμωρείται με χρηματικό πρόστιμο και κλείσιμο της έδρας, αντιθέτως για τη ρίψη αντικειμένων εφόσον δεν οδηγήσουν σε διακοπή του αγώνα ή εφόσον δεν προκληθεί σωματική βλάβη υπάρχει μόνο χρηματικό πρόστιμο. Είμαστε με τα καλά μας; Ας βάλουν αν είναι οι φίλοι της ΑΕΚ μιας και το παράδειγμά μας είναι η ΑΕΚ, ένα καλάθι εκεί στον ταρτάν του Ολυμπιακού Σταδίου και κάθε φορά που το θέαμα δεν προσφέρει και ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πετάνε πέτρες για να βελτιώσουν και τις μπασκετικές τους ικανότητες. Με προσοχή όμως μην αστοχήσουν πολύ και χτυπήσει κανένας και τιμωρηθεί η έδρα. Άλλωστε η ρίψη αντικειμένων δίχως τραυματισμούς επιφέρει όπως προείπαμε μόνο χρηματικό πρόστιμο.

Μήπως θα έπρεπε να αναθεωρηθούν λίγο οι νόμοι; Όχι να καταργηθούν εννοείται ούτε να χαϊδεύονται αυτιά. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι με τη βία στα γήπεδα και θα πρέπει να εξαντλείται κάθε αυστηρότητα αλλά να μην φτάνουν στα όρια του παραλογισμού.

Καλή η πλάκα αλλά το σημαντικότερο ζήτημα έγκειται αλλού. Πριν την έναρξη κάθε αγωνιστικής περιόδου έχουμε και τη καθιερωμένη καμπάνια για τα εισιτήρια διαρκείας. Με σύνθημα «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ», «ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ» και άλλα τέτοια συναφή, καλούν τον κόσμο της ομάδας να προμηθευτούν εισιτήρια διαρκείας. Ζώντας σε αυτές τις δύσκολες εποχές αρκετοί είναι εκείνοι που κάνουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις προτού σπεύσουν στην αγορά. Προέχουν άλλα πιο φλέγοντα ζητήματα όπως είναι η επιβίωση και το πώς ο καθένας βγάζει το ψωμί του και τι στερήσεις είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίσει, το γνωρίζει μόνο εκείνος. Γι’ αυτό και οι ΠΑΕ έχουν προχωρήσει σε μειώσεις των τιμών ή σε οικονομικά πακέτα όπως είναι τα οικογενειακά ή τα εισιτήρια των ανέργων. Και αν μιλάμε για δεύτερες και τρίτες σκέψεις για οικονομικούς λόγους, αυτές πληθαίνουν όταν ο κάθε κάτοχος διαρκείας αγνοεί αν θα παρακολουθήσει όλους τους αγώνες.

Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά για να βρούμε τρανά παραδείγματα. Η ΑΕΚ έχει αγωνιστεί ήδη σε τρεις αγώνες δίχως τη παρουσία κόσμου και θα γίνουν πέντε εφόσον δεν μειωθεί η ποινή από την έφεση που αναμένεται να ασκήσουν οι κιτρινόμαυροι. Ο Ολυμπιακός στερήθηκε τους φιλάθλους του σε δύο αναμετρήσεις με Λάρισα και Αστέρα Τρίπολης ενώ ο Παναθηναϊκός μόνο τη 2η αγωνιστική στο ματς με τον Λεβαδειακό. Από και πέρα πιο βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης είναι για τον ΠΑΟΚ. Ο Δικέφαλος του Βορρά έχει αγωνιστεί τρεις φορές σε άδεια Τούμπα και θα πρέπει να περιμένει άλλες τέσσερις αγωνιστικές για να υποδεχθεί τον κόσμο του καθώς κουβαλάει τιμωρία 7 αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών για τα επεισόδια στο τελικό του Κυπέλλου.
 
Και το ερώτημα που γεννάται είναι γιατί κύριε Μελισσανίδη, κύριε Μαρινάκη, κύριε Σαββίδη και κάθε χ παράγοντα τέλος πάντων, να αγοράσει ο κόσμος εισιτήριο διαρκείας; Τι του προσφέρει; Τίποτα… Αφού κινδυνεύει να μην δει την ομάδα του και στο κάτω κάτω της γραφής δεν υπάρχει ούτε εγγύηση ούτε κάρτα αλλαγής. Με λίγα λόγια μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Τα άδεια γήπεδα δεν αποτελούν καθόλου ωραίο θέαμα και πολλοί αν όχι όλοι έχουμε ζήσει εκ των έσω καυτές ατμόσφαιρες και όπου καυτές δε σημαίνει φωτιές και δακρυγόνα. Αλλά απλά τραγούδι. Να τραγουδάς για την ομάδα σου, να δίνεις ώθηση στους ποδοσφαιριστές να συνεχίσουν την προσπάθεια και αυτοί ακούγοντας σε να παίρνουν δύναμη και να συνεχίζουν. Άλλωστε όπως αποδείχθηκε από τον πρόσφατο αγώνα της ΑΕΚ με αντίπαλο την Αούστρια Βιέννης για το Europa League, όταν θέλουμε μπορούμε. Κινητοποιήθηκαν οι πάντες και με ορατό τον κίνδυνο να φιλοξενήσει η ΑΕΚ τη Μίλαν σε ένα άδειο και παγωμένο ΟΑΚΑ, δεν άναψε ούτε ένα καπνογόνο. Μήπως δε θέλουμε τελικά; 

Μπάμπης Κοτρίδης

Ποιος είπε ότι τα γκολ είναι το παν;

Το μεγαλύτερο μεταγραφικό σίριαλ του καλοκαιριού για την ΑΕΚ ήταν αδιαμφισβήτητα η επιστροφή ή όχι του Σέρχιο Αραούχο. Ο Αργερντινός επιθετικός είχε δείξει τα διαπιστευτήριά του μεσούσης της σεζόν όταν και εντάχθηκε με τη μορφή δανεισμού από τη Λας Πάλμας, στο ενεργητικό του Δικεφάλου και δεν χρειάστηκε και μεγάλο χρονικό διάστημα προκειμένου να γίνει το αγαπημένο παιδί της εξέδρας και σύνθημα στα χείλη των οπαδών. Ντεμπούτο με δύο γκολ απέναντι στο Λεβαδειακό για το κύπελλο στη νίκη με 6-0 ενώ σκόραρε και στο Γ. Καραϊσκάκης εκεί που η Ένωση πήρε προβάδισμα πρόκρισης στον τελικό και ήταν και ο άνθρωπος που με δικό του γκολ, η ΑΕΚ πήρε τη πρώτη θέση στα play-off και συνάμα το εισιτήριο που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League. Συνολικά σε 21 εμφανίσεις ο «Τσίνο», όπως είναι το παρατσούκλι του, σημείωσε 9 τέρματα ενώ και τη φετινή περίοδο κατάφερε και πάλι να σκοράρει στο πρώτο του παιχνίδι ύστερα από την επάνοδό του απέναντι στη Λάρισα.

Προτού επιστρέψει εκ νέου στο ρόστερ, η ΑΕΚ είχε βρει τον παίκτη που θα τον αντικαθιστούσε. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Μάρκο Λιβάγια. Το κοινό σημείο των δύο ποδοσφαιριστών είναι πως αμφότεροι προέρχονταν από τη Λας Πάλμας ενώ μάλιστα γνωρίζονται πολύ καλά και οι δυο τους καθώς υπήρξαν συμπαίκτες στην ισπανική ομάδα. Ο 24χρονος Κροάτης επιθετικός μπορεί να μη διακρίνεται για την έφεσή του στο σκοράρισμα, ωστόσο έχει κατορθώσει και αυτός να κερδίσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο του Μανόλο Χιμένεθ αλλά και των φιλάθλων της ΑΕΚ που ίσως να αποτελούν και τον πιο αυστηρό κριτή. Δύσκολο πράγμα. Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί όταν ένα βασικό γρανάζι της επίθεσης σε 14 αγώνες, φιλικά και επίσημα, παραμένει άσφαιρος. Δεν θέλει και πολύ να γίνει αντικείμενο χλευασμού από τους προπονητές της εξέδρας, αλλά και αιτία παραγκωνισμού από τον προπονητή του. Η δουλειά όμως που κάνει ο Λιβάγια μέσα στον αγωνιστικό χώρο δε γινόταν να περάσει απαρατήρητη ούτε από τον ίδιο τον προπονητή του που βρίσκεται σε καθημερινή τριβή μαζί του και γνωρίζει κάτι παραπάνω αλλά ούτε και από τους απ’ έξω που τον παρακολουθούν.

Αυτή του η αφλογιστία θα μπορούσε να κάνει κακό στον ίδιο αλλά και στην ομάδα του. Η ανάγκη του να χριστεί σκόρερ θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε ατομικές ενέργειες και σε τριγμούς με τους συμπαίκτες του καθώς διακρίνεται και για τον έκρυθμο χαρακτήρα του.  Ο Λιβάγια όμως δεν πτοείται καθόλου. Άλλωστε γνωρίζει και ο ίδιος πως δεν είναι το κλασικό φορ που ματώνει τα δίχτυα αλλά ένας παίκτης για άλλες δουλειές που κάθε προπονητής θα ήθελε να έχει στη διάθεσή του. Είναι δημιουργός, κρατάει μπάλα και μοιράζει σωστά το παιχνίδι. Είναι ο ποδοσφαιριστής που δουλεύει περισσότερο για το καλό του συνόλου, ανοίγει χώρους για τους συμπαίκτες του και όταν χρειαστεί έχει την ικανότητα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τον εαυτό του. Θυμηθείτε την ενέργειά του στους Ζωσιμάδες με αντίπαλο τον Πας Γιάννενα που πήρε μόνος του τη μπάλα κι μη βρίσκοντας στήριγμα έφτασε έξω από την περιοχή και τελείωσε τη φάση, με τη μπάλα να μη του κάνει το χατίρι και να σταματάει στο αριστερό κάθετο δοκάρι του Βελλίδη.

Και τα παραδείγματα δεν τελειώνουν εκεί. Στο πρώτο αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας από δική του όμορφη προσπάθεια έβγαλε τετ α τετ τον Χριστοδουλόπουλο όπου αν είχε γίνει το 1-0 σε εκείνο το σημείο ίσως να είχε γραφτεί αλλιώς η ιστορία. Η κίνησή του στον αγώνα με τη Λάρισα όπου με δύο κοντρόλ, ένα με το στήθος και ένα με το πόδι κι έχοντας πλάτη στο τέρμα, γυρίζει το σώμα του και σερβίρει έτοιμο γκολ στον Κλωναρίδη. Είναι ο παίκτης που με μια του ενέργεια μπορεί να διασπάσει πολυπρόσωπες άμυνες και να αλλάξει τον ρυθμό όταν έρχεται από τον πάγκο όπως συνέβη στις αναμετρήσεις με Λαμία (για το πρωτάθλημα) και Ολυμπιακό. Είναι ένας παίκτης που όταν ο προπονητής του τον πιστεύει μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μέσα στο χορτάρι. Έχει πίστη στις δυνατότητές του κάτι που αποδείχθηκε και από τη δήλωσή του στο ντέρμπι όταν είπε: «Μπαίνω και το γυρίζουμε». Μπορεί να μην έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να βρει δίχτυα, ωστόσο αρέσκεται και να δίνει ασσίστ και το ερώτημα που γεννάται είναι τι θα γίνει όταν έρθουν και τα γκολ και όταν δέσει με τον Αραούχο.

Μπάμπης Κοτρίδης

Το μήνυμα εστάλη

Μία νίκη πραγματικό ΕΠΟΣ. Μία νίκη που όμοιά της δεν έχει υπάρξει. Η ΑΕΚ αν και βρέθηκε πίσω στο σκορ με 0-2 κατάφερε να γυρίσει την εις βάρος της κατάσταση και με δύο τέρματα του Χριστοδουλόπουλου και ένα του Μάνταλου να πάρει το ροζ φύλλο του αγώνα και να παραμείνει στη κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και σε απόσταση 5 βαθμών από τον Ολυμπιακό. Κόντρα σε πολλές στραβές, με τον Ολυμπιακό να παίρνει διαφορά δύο τερμάτων και μάλιστα σε κομβικό σημείο, στα πρώτα δευτερόλεπτα του β΄ημιχρόνου, με την ΑΕΚ να χάνει λόγω τραυματισμού τον Σιμόες στο 28’ και να γίνεται και η διακοπή πάνω που η Ένωση φάνηκε να βρίσκει ρυθμό, οι κιτρινόμαυροι δεν πτοήθηκαν και έφτασαν στη τεράστια ανατροπή.

Η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ μπήκε φουριόζα στον αγωνιστικό χώρο και στο πρώτο τέταρτο έχασε τρεις σπουδαίες ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ και να βάλει φωτιά στο Ολυμπιακό Στάδιο. Η εικόνα της στο ξεκίνημα έδειχνε ότι είναι αποφασισμένη να καθαρίσει τον αντίπαλό της. Ωστόσο, όταν δε σκοράρεις στις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται, κάποια στιγμή θα το πληρώσεις. Όσο κλισέ και αν ακούγεται ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά και  οι ερυθρόλευκοι κόντρα στη ροή του αγώνα προηγήθηκαν στο 22^’ με τον Μάριν με ένα γκολ, επιτρέψτε μου το χαρακτηρισμό, παιδικό. Από πλάγιο άουτ ο Οφόε έβγαλε τετ-α-τετ το Γερμανό μεσοεπιθετικό πιάνοντας κοιμώμενη την άμυνα της ΑΕΚ και με ψύχραιμο υποδειγματικό πλασέ κρέμασε τον Ανέστη για το 0-1.

Από εκείνο το σημείο κι έπειτα ο Ολυμπιακός ισορρόπησε το παιχνίδι. Ναι μεν η ΑΕΚ είχε την υπεροχή και πίεζε για την ισοφάριση, δίχως όμως ουσία. Το μονόπλευρο παιχνίδι της ΑΕΚ από τη δεξιά πτέρυγα με τον Χριστοδουλόπουλο δεν δυσκόλευε τους Πειραιώτες οι οποίοι δεν απειλήθηκαν ιδιαίτερα και λίγο έλειψε να φτάσουν και στο 0-2 αλλά ο Ανέστης δήλωσε παρών και εξουδετέρωσε το σουτ του Καρσελά στο 32’.

Μπορεί το 0-2 να μην ήρθε σε κείνη τη φάση, επιτεύχθηκε όμως στα πρώτα δευτερόλεπτα της επανάληψης και κάπου εκεί πολλοί θα είπαν ότι το παιχνίδι τελείωσε. Και πώς να μην το πουν άλλωστε όταν η τελευταία φορά που η ΑΕΚ πέτυχε εντός έδρας ανατροπή σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ήταν επί εποχής Θωμά Μαύρου. Είχε προηγηθεί κι εκείνη στο Φάληρο το 2010 με πρωταγωνιστή το Νάτσο Σκόκο.

Εκείνοι που δεν το είπαν πάντως ήταν αυτοί που δεν πρέπει να το πουν και να παλέψουν μέχρι τέλους. Παρά τις τόσες ατυχίες με τα πάντα να φαντάζουν πως λειτουργούν εις βάρους τους, δεν το έβαλαν κάτω και πίστεψαν στις δυνάμεις τους. Σήμα κατατεθέν η μείωση του σκορ στο 64’ με τον Χριστοδουλόπουλο. Αυτή η ΑΕΚ δε γινόταν να χάσει. Διαθέτει μεγάλη ποιότητα στο ρόστερ και έναν παίκτη που λέγεται Μάρκο Λιβάγια. Ο Κροάτης με την είσοδό του δημιούργησε τεράστια προβλήματα στην άμυνα του Ολυμπιακού και πρόσθεσε έναν ακόμη πονοκέφαλο στον πρώην πλέον προπονητή του Ολυμπιακού Μπέσνοκ Χάσι. Αν και δεν έχει σκοράρει ακόμα, η δουλειά που κάνει εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, τον κατατάσσουν στους κορυφαίους της Ένωσης και σε ένα από τα βασικά όπλα στη φαρέτρα του Ισπανού τεχνικού. Κρατάει μπάλα, μοιράζει σωστά το παιχνίδι και έφτασε κοντά από τα δικά του πόδια να προέλθει η μείωση του σκορ, όταν ύστερα εξαιρετική σέντρα του στο 59', ο Αραούχο δεν κατόρθωσε να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα.

 Έχοντας πίστη της δυνατότητές και παρά τη διακοπή που λειτούργησε σαν μπασκετικό ταιμ αουτ για τον Ολυμπιακό τη στιγμή που ο αντίπαλος βρίσκει ρυθμό, έφερε την αναμέτρηση στα ίσα με αριστουργηματική εκτέλεση φάουλ του Χριστοδσουλόπουλου. Δε σας κρύβω ότι παρά το γεγονός ότι το μομέντουμ έδειχνε ΑΕΚ, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή ήταν το περσινό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Η ΑΕΚ να ισοφαρίζει σε 2-2 έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ με 0-2 αλλά στο τέλος να μη γλιτώνει και να δέχεται το 3-2. Όμως αυτή η ΑΕΚ δε συμβιβάζεται με την ήττα και από τα πόδια του ανθρώπου που έδωσε πνοή στην επιθετική λειτουργία ήρθε η ολική ανατροπή. Ο Μάρκο Λιβάγια αφού απέφυγε τον Φιγκέιρας έδωσε έτοιμο γκολ στο Μάνταλο που υπέγραψε μία από τις σπουδαιότερες νίκες της ΑΕΚ με αντίπαλο τον Ολυμπιακό.

Ο τρόπος επίτευξης της νίκης και το αίσθημα ότι δεν τα παρατάμε ποτέ γιατί ξέρουμε ότι έχουμε καλή, αν όχι καλύτερη, ομάδα έστειλαν ξεκάθαρα το μήνυμα ότι η ΑΕΚ πάει για πρωτάθλημα. Φαίνεται όχι μόνο από τα αποτελέσματα αλλά και από τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Η ΑΕΚ έκανε ένα παιχνίδι κυριαρχίας απέναντι στον Ολυμπιακό που δεν θυμάμαι άλλο πρόσφατο αγώνα οι Πειραιώτες να παίζουν μαζικά άμυνα και να προσπαθούν να χτυπήσουν στη κόντρα. Να μοιάζουν λες και δεν ξέρουν από πού τους ήρθε αυτό το 0-2 και να μην γνωρίζουν πώς να το διαχειριστούν και μοιραία έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι.

Σωστή διαχείριση απαιτείται τώρα από την ΑΕΚ. Κανείς δεν αναδείχθηκε πρωταθλητής από την 5^η αγωνιστική. Ακολουθεί δύσκολο πρόγραμμα με δύο εκτός έδρας εξορμήσεις σε Τρίπολη και Ξάνθη. Ο ενθουσιασμός με την απογοήτευση δεν απέχουν πολύ και σίγουρα θα έρθουν και τα άσχημα αποτελέσματα. Το ζητούμενο είναι πώς θα τα αντιμετωπίσεις. Μπορεί το +5 να σου δίνει ένα αβαντάζ αλλά μη ξεχνάτε ότι ακολουθεί ο ΠΑΟΚ στο -2.

Μπάμπης Κοτρίδης

Ας μιλήσουμε για μπάλα

Σε ρυθμούς ντέρμπι κινείται απόψε η Σούπερ Λιγκ. Ανήμερα του αγώνα ΑΕΚ-Ολυμπιακός και λίγες ώρες πριν τη σέντρα του η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι όσοι παρευρεθούν στο ΟΑΚΑ αλλά και όσοι το παρακολουθήσουν από την τηλεόραση θα δουν ένα σπουδαίο παιχνίδι όπως άλλωστε αρμόζει σε δύο μεγάλες ομάδες αλλά συνάμα και ένα διαφορετικό παιχνίδι.

Η ιδιαιτερότητα του ματς είναι φυσικά το γεγονός πως για πρώτη φορά ύστερα από τη σεζόν 2007-2008 οι κιτρινόμαυροι θα εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο όντας στη κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Με όπλο τους την καλή αγωνιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονται έπειτα από τα συνεχόμενα επιτυχή αποτελέσματα σε Ελλάδα και Ευρώπη και με τη στήριξη του κόσμου που αναμένεται να δώσει βροντερό παρόν, θέλουν πάση θυσία τη νίκη όχι μόνο για λόγους γοήτρου. Πάντοτε μια νίκη σε ένα ντέρμπι είναι διαφορετική και η γεύση της νίκης πιο γλυκιά. Ωστόσο, στη προκειμένη περίπτωση οι παίκτες του Μανόλο Χιμένεθ αναζητούν το τρίποντο της νίκης ούτως ώστε να πάρουν αέρα 5 βαθμών από τους πρωταθλητές ενόψει και του βαρύ προγράμματος που ακολουθεί.

Στη αντίπερα όχθη οι ερυθρόλευκοι που το τελευταίο διάστημα μοιάζουν να είναι έξω από τα νερά τους και να παρουσιάζουν ένα πρόσωπο που δεν έχουν συνηθίσει του φιλάθλους του θέλουν τη νίκη που θα τους τονώσει ψυχολογικά και θα βάλει ίσως και ένα τέλος πάνω από τα σύννεφα που έχουν σκεπάσει και τον Κοσοβάρο τεχνικό Μπέσνικ Χάσι. Το ποδόσφαιρο που αποδίδει η ομάδα του Λιμανιού δε πείθει και αυτό μεταφράζεται  με -2 ύστερα από 4 αγωνιστικές και δύο συνεχόμενες γκέλες με Ξάνθη (εκτός) και Αστέρα Τρίπολης (εντός).

4 αγωνιστικές λοιπόν έχουμε διανύσει στη φετινή κούρσα οπότε μόνο κομβική δε μπορεί να χαρακτηριστεί η σημερινή αναμέτρηση. Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Άλλωστε όπως δήλωσε και ο Πέτρος Μάνταλος ύστερα από το διπλό της ΑΕΚ απέναντι στη Λαμία «τέτοιες νίκες δίνουν τίτλους» κι όχι τα ντέρμπι.

Ωραία να μιλάς για μπάλα δε λέτε; Σα να το έχουμε ξεχάσει όμως τα τελευταία χρόνια. Φαντάζει λες και καθόμαστε μπροστά από την οθόνη κι έχουμε κι ένα σημειωματάριο σαν ένα άλλο μπακαλοτέφτερο και περιμένουμε να καταγράψουμε τα λάθη του άρχοντα της αναμέτρησης, του διαιτητή. Κοίτα εδώ τι έδωσε, πλάγιο για εμάς ήταν και το έδωσε ανάποδα και 20 λεπτά αργότερα από αυτό το ανάποδο πλάγιο φάγαμε το γκολ. Αγγίζει λίγο τα όρια της παράνοιας η συγκεκριμένη μόδα. Μια μόδα που δεν έχει περάσει ακόμα η μπογιά της αλλά κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Φυσικά για τη συγκεκριμένη κατάσταση φταίνε και οι ίδιες οι ομάδες. Αντί να ανταλλάζουν μπαλιές οι ποδοσφαιριστές στο χορτάρι, γινόμαστε μάρτυρες του πολέμου ανακοινώσεων που βγαίνουν εκατέρωθεν πριν και μετά από κάθε αγώνα. Περιμένουν στη γωνία για τον ορισμό του διαιτητή, αφού όποιος και να πάρει το χρίσμα του δύσκολου πλέον έργου να διευθύνει ένα αγώνα δίχως μουρμούρα, ποτέ κανείς δε θα είναι ικανοποιημένος.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα αυτό το ποδόσφαιρο δε μου αρέσει. Εγώ γνώρισα από μικρή ηλικία το βασιλιά των σπορ και αυτό που κατάλαβα είναι ότι χρειάζονται 11 παίκτες από τη μία πλευρά και 11 παίκτες από την άλλη και μία μπάλα. Τίποτε άλλο. 90’ λεπτά και ό, τι γίνει και πάντα να κερδίζει ο καλύτερος ή ο πιο τυχερός γιατί πάντα χρειάζεσαι και λίγη τύχη για να πορευθείς στη ζωή σου. Ας πάρουμε τη παρέα μας για να απολαύσουμε το ντέρμπι και την επομένη αυτού να μιλήσουμε για μπάλα. Για το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Ποιος έπαιξε καλύτερα και νίκησε δίκαια και ας αφήσουμε τα υπόλοιπα στην άκρη.

Μπάμπης Κοτρίδης

Με Λύμπε στη κορυφή

Πέρσι τέτοια εποχή η ΑΕΚ υποδεχόταν τον Ηρακλή στο ΟΑΚΑ για την 3η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Η ομάδα του Τιμούρ Κετσπάγια έχοντας πετύχει το 2/2 με Ξάνθη και Βέροια ήθελε μόνο τη νίκη που θα την έφερνε στη κορυφή μιας και ο Ολυμπιακός είχε ηττηθεί από τη Λάρισα με 1-0. Φαίνεται πως το πρέπει της νίκης και η έλλειψη αγωνιστικού πλάνου λύγισε τους κιτρινόμαυρους οι οποίοι δεν κατόρθωσαν να πάρουν το τρίποντο κι έτσι αντί να πάνε στο +3 από τους ερυθρόλευκους βρέθηκαν την επομένη του ντέρμπι στο -2 και κάπου εκεί ξεκίνησε η κατρακύλα.

Κάτι ανάλογο θύμιζε και η χθεσινή αναμέτρηση με αντίπαλο την αξιόλογη ομάδα της Λαμίας. Οι παίκτες του Μανόλο Χιμένεθ ήθελαν τη νίκη που θα τους έφερνε στο +2 από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ ούτως ώστε να βρεθούν μόνοι πρώτοι στη βαθμολογία ύστερα από τη σεζόν 2007-2008 και το πρωτάθλημα του Βάλνερ. Πολλά είναι βλέπετε τα κοινά σημεία με τη σεζόν που μας πέρασε μιας και ακολουθεί το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό την ερχόμενη αγωνιστική. Ωστόσο, ακόμα περισσότερες είναι οι διαφορές. Η ΑΕΚ εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο με σκοπό τη νίκη και δεν πτοήθηκε σε κανένα σημείο της αναμέτρησης. Παρόλο που τα λεπτά περνούσαν και το πολυπόθητο γκολ που θα της έδινε το τρίποντο και τη δυνατότητα να απολαύσει τη μοναξιά της κορυφής για μια εβδομάδα τουλάχιστον δεν ερχόταν, οι κιτρινόμαυροι δεν λύγισαν πράγμα που πιστώνεται και στον άνθρωπο που βρίσκεται στον πάγκο της.

Ο Ισπανός τεχνικός με σωστές οδηγίες και κινήσεις από τον πάγκο παρέμεινε πιστός στο πλάνο του. Δεν επεδίωξε βαθιές μπαλιές αλλά με στρωτό και ορθολογικό ποδόσφαιρό προσπάθησε να διασπάσει την πολυπρόσωπη και καλά στημένη άμυνα των τυπικά γηπεδούχων. Η είσοδος του Χριστοδουλόπουλου και του Λιβάγια έδωσε φρεσκάδα στην ΑΕΚ και σε συνδυασμό με την παρουσία του Μάνταλου και τα ανεβάσματα των Γκάλο και Μπακάκη ευτύχησε με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Χριστοδουλόπουλου στο 80ο λεπτό να πάρει τους τρεις βαθμούς της νίκης και να σκαρφαλώσει στη κορυφή του πρωταθλήματος.

Ναι συμφωνώ δεν ήταν πέναλτι, το μαρκάρισμα ήταν εκτός περιοχής αλλά δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συζητάμε για διαιτησία τη στιγμή που δεν ήταν το μοναδικό λάθος του αγώνα κι όχι εις βάρος της Λαμίας,  και που επίσης δεν ήταν και το μοναδικό της αγωνιστικής. Λάθη θα γίνονται και θα γίνουν, το θέμα είναι να μην υποκινούμενα και κακοπροαίρετα. Ναι και πάλι θα γκρινιάζουμε για τα λάθη που θα στερήσουν βαθμούς και θα αλλοιώσουν αποτελέσματα αλλά θα είναι ανθρώπινα.

Η ΑΕΚ που τα προηγούμενα χρόνια έδειχνε αδυναμία παραγωγής κυρίως στα εκτός έδρας παιχνίδια, στους δύο τελευταίους αγώνες με Ριέκα και Λαμία δημιουργεί σωρεία ευκαιριών. Πρώτη μεγάλη διαφορά σε σχέση με όσα έχουμε δει από την ΑΕΚ ύστερα από την επιστροφή της. Φυσικά για να συμβούν όλα αυτά χρειάζεσαι ένα ποιοτικό ρόστερ και μεγάλο βάθος, το οποίο το διαθέτει. Χθες η Ένωση αγωνίστηκε δίχως τους δύο βασικούς της χαφ Σιμόες και Γαλανόπουλο κι έχοντας στο ξεκίνημα στον πάγκο τους Χριστοδουλόπουλο και Λιβάγια. Κι αν συνυπολογίσουμε και τις απουσίες των Κονέ, Τσιγκρίνσκι και Λαμπρόπουλου τότε η λίστα μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.

Δεύτερο σημαντικό σημείο είναι η υγεία που βγάζει η ομάδα. Υπάρχει αρκετά καλό κλίμα στα αποδυτήρια γεγονός που αποτυπώνεται και στον αγωνιστικό χώρο. Το βλέπεις στο βλέμμα και στις κινήσεις το ποδοσφαιριστών ότι γουστάρουν που αγωνίζονται με το Δικέφαλο στο στήθος. Το είδαμε ότι ακόμα κι όταν πάει το παιχνίδι να στραβώσει δεν τα παρατάνε. Δεν υπέκυψαν στο άγχος και με μπροστάρη τον Λυμπερόπουλο, όταν η ομάδα χρειαζόταν τον κόσμο της, πήρε τα ηνία και υψώνοντας τα χέρια έδωσε το σύνθημα να ξεσηκωθούν. Δεν ξέρω κατά πόσο θα ήθελε να φορέσει και πάλι τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να πατήσει και πάλι το χορτάρι αλλά αυτή του η κίνηση ήταν για μένα το highlight της βραδιάς.

Με οργανωτή λοιπόν τον «Λύμπε» η ΑΕΚ ανέβηκε και πάλι στην κορυφή ύστερα από 10 χρόνια. Όμως επιβάλλεται να έχει και συνέχεια. Κανείς δεν αναδείχθηκε πρωταθλητής από την 4η αγωνιστική. Γι ‘αυτό πρέπει να πάει προσγειωμένη στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, σε ένα ντέρμπι που οι ερυθρόλευκοι είναι εκείνοι που καίγονται για τη νίκη ύστερα από τρία συνεχή ανεπιτυχή αποτελέσματα.

Μπάμπης Κοτρίδης

Ήρθαμε, είπαμε ένα γεια και τώρα φεύγουμε;

Η ΑΕΚ φέτος πάει για πρωτάθλημα. Διαθέτει το καλύτερο ρόστερ των τελευταίων ετών. Παίκτες αξιόπιστοι σε κάθε θέση και back up που κάλλιστα μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις οποιασδήποτε αναμέτρησης. Όταν διαθέτεις τέτοιο υλικό το πρωτάθλημα δε γίνεται να χαθεί όταν μάλιστα ο κάτοχος και μόνιμα πρωταθλητής παρουσιάζεται κατώτερος των περιστάσεων. Γνωρίζει τον αποκλεισμό από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και χάνει μέσα στη Λάρισα. Βλέπετε πόσο εύκολα είναι όλα στα λόγια. Δύο μήνες πριν, αυτές οι κουβέντες ηχούσαν στα αυτιά των φίλων της ΑΕΚ. Αλλά ποτέ κανείς δεν πήγε μπροστά παίζοντας μπάλα στις δηλώσεις.

Οι διοικούντες της Ένωσης με μπροστάρη τον μεγαλομέτοχο Δημήτρη Μελισσανίδη έχουν περιοριστεί σε ένα επικοινωνιακό πόλεμο προσπαθώντας να καταπολεμήσουν το παρασκήνιο. Σύμφωνοι, η εξυγίανση στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι καίριο ζήτημα γιατί δεν δύναται πρωτάθλημα με την εύνοια να είναι πάντοτε σε έναν. Το 50-50 ή τίποτα μοιάζει να έγινε αυτοσκοπός. Όμως βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Φαντάζει λες και αποστολή του Μελισσανιδή είναι να φτιάξει μια dream team διαιτησίας κι όχι δυνατή ομάδα που θα μπορεί να νικάει ακόμα και στη κακή της μέρα. Φυσικά βολεύει να τα ρίχνουμε όλα στους άλλους και να φορτώνουμε τα πάντα στο παρασκήνιο προσπαθώντας να βρούμε άλλοθι.

Ούτε ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, ούτε η διαιτησία είναι ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος. Εξάλλου είδαμε και στο χθεσινό ντέρμπι τα λάθη στα οποία υπέπεσε ο κατ’ ευφημισμών καλύτερος Έλληνας διαιτητής, Σιδηρόπουλος, αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Μεγαλύτερός σου αντίπαλος αποδεικνύεται πως είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Η ΑΕΚ πληρώνει τα λάθη της. Λάθη που έγιναν και πέρσι το καλοκαίρι και επαναλήφθηκαν και φέτος και αποδεικνύουν πως δεν πήρε το μάθημά της. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Όταν αποφασίζεις να επενδύσεις χωρίς να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη και ελπίζοντας πως θα σου βγουν όλοι Σιμόες και Γιόχανσον αυτά παθαίνεις. Ό, τι πληρώνεις παίρνεις λένε. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω πως το υπάρχον υλικό δεν είναι του πεταματού και θα μπορούσε να είχε καλύτερη συγκομιδή βαθμών και να είναι ακόμα μέσα στο κόλπο του τίτλου. Άλλωστε μία ήττα σε ντέρμπι είναι πάντοτε εντός προγράμματος όσο κι αν δεν θέλει να το παραδεχτεί κανείς για να μην πληγωθεί ο εγωισμός του. Όμως, ματς όπως με τον Ηρακλή, τον Πανιώνιο και τον Ατρόμητο τα καθαρίζεις και με χειρότερο ρόστερ. Χωρίς να φτάσεις σε σημείο να παρακαλάς να σώσει την παρτίδα ο Πέκχαρτ όπως συνέβη τη περασμένη σεζόν με τον Κρισάντους.

Η διοίκηση κι όσοι ασχολούνται με τα μεταγραφικά έχουν ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Αποφάσισαν να πορευτεί η ΑΕΚ του πρωταθλητισμού έχοντας ως μοναδικό καθαρό σέντερ φορ μετά τον Αλμέιδα τον Πεκχαρτ δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στο να βρούνε λίρα εκατό για τον αντι-Σιδηρόπουλο και κάθε αντι-Σιδηρόπουλο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε 8^η αγωνιστική η ΑΕΚ να έχει 12 βαθμούς και να είναι στο -9 από την κορυφή έχοντας κάκιστο ρεκόρ εντός έδρας με μόλις μία νίκη και τρεις ισοπαλίες. Η περσινή κατάκτηση του κυπέλλου απέναντι στον Ολυμπιακό δε λύνει όλα τα προβλήματα ούτε ικανοποιεί τη δίψα των φιλάθλων της. Ο τίτλος αμέσως μετά την επιστροφή της επιβάλλεται να ήταν το έναυσμα κι όχι απλώς ένα παυσίπονο. Η ΑΕΚ πρέπει να φωνάζει στον αγωνιστικό χώρο με την απόδοσή της και τα αποτελέσματα ότι πάει για πρωτάθλημα κι όχι ότι ήρθαμε, είπαμε ένα για γεια και τώρα φεύγουμε πάλι.

 Μπάμπης Κοτρίδης

Ξύπνησες από το όνειρο Τιμούρ;

Είμαι ο πρώτος που πιστεύω ακράδαντα ότι οι προπονητές ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Είναι οι άρχοντες της ομάδας τους και του υλικού που έχουν να διαχειριστούν. Εκείνοι είναι που έχουν καθημερινή επαφή με τους ποδοσφαιριστές. Εκείνοι είναι που βρίσκονται σε διαρκή τριβή μαζί τους. Εκείνοι είναι που γνωρίζουν σε κάθε αναμέτρηση ποιος ποδοσφαιριστής θα τους προσφέρει τα μέγιστα ανάλογα με τις απαιτήσεις της εκάστοτε αναμέτρησης. Ποιος ποδοσφαιριστής είναι σε κατάσταση για να φέρει εις πέρας το έργο που καλείται να εκτελέσει.

Αυτή την άποψη φρόντισε να μου τη διαψεύσει ο Τιμούρ Κετσπάγια. Οι προθέσεις του Γεωργιανού τεχνικού ενόψει του κυριακάτικου ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είχαν γίνει ορατές κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Έμελλε όμως να γίνουν και πράξη στον αγωνιστικό χώρο του Γ. Καραϊσκάκης. Παρέταξε μία ομάδα που είχε χάσει πριν καλά καλά πατήσει το πόδι της στο γήπεδο. Σπάζοντας το δίδυμο των Σιμόες και Γιόχανσον στα χαφ άφησε την ΑΕΚ γυμνή στη μεσαία γραμμή και εξέθεσε ανεπανόρθωτα τον Λαμπρόπουλο. Τον Λαμπρόπουλο που από τη μια στιγμή στην άλλη, από στόπερ κλήθηκε να αγωνιστεί ως αντί-Σιμόες. Δηλαδή πέρα από το να κόβει και να ράβει, να είναι κι εκείνος που θα πρέπει να αναλάβει και οργανωτικό ρόλο. Ο άνθρωπος που θα μεταφέρει το παιχνίδι των κιτρινόμαυρων από την άμυνα στην επίθεση.

Αυτό το πείραμα-έμπνευση του Κετσπάγια απέτυχε παταγωδώς. Η ΑΕΚ υπέκυψε στις ορέξεις του Ολυμπιακού που εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο με άγριες διαθέσεις βλέποντας την αντίπαλό του να είναι χαμένη μέσα στο γήπεδο. Και πώς να μην είναι όταν οι ίδιοι της οι ποδοσφαιριστές δεν γνωρίζαν τι να κάνουν. Να μην υπάρχει κάποιο πλάνο στο παιχνίδι τους. Ένα πλάνο που πρέπει να δοθεί από τον άνθρωπο που κάθεται στο τιμόνι. Ο Λαμπρόπουλος από το ξεκίνημα γύρισε στον πάγκο για να πει στον Τιμούρ το αυτονόητο. Ότι βγαίνουν συνεχώς δύο με έναν. Δε χρειάζεται να έχεις αστείρευτες γνώσεις και μάστερ προπονητικής για να το αντιληφθείς.

Παρόλα αυτά, τα λάθη είναι για να διορθώνονται. Ευτυχώς οι κανονισμοί στο ποδόσφαιρο σου παρέχουν τη δυνατότητα να διορθώσεις τις όποιες ανορθογραφίες. Ο Κετσπάγια προσέγγισε το παιχνίδι με αμυντικούς προσανατολισμούς. Θέλησε να δώσει χώρο στους γηπεδούχους και το πλήρωσε. Ο Ολυμπιακός παρά το γεγονός ότι μεσοεπιθετικά διαθέτει παίκτες με ποιότητα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά ακόμα και σε κλειστές άμυνες, ανασταλτικά αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα. Κάτι  που φάνηκε όταν το αποτέλεσμα είχε πλέον κριθεί και δεν εκμεταλλεύτηκε σε καμία περίπτωση η ΑΕΚ. Δίχως καμία πίεση ψηλά, ο Μάρτινς με τον Φορτούνη διένυαν το κέντρο λες και πήγαιναν περίπατο στην εξοχή ενώ παράλληλα δεν υπήρχε και σχέδιο ώστε να χτυπήσεις στην αντεπίθεση.

Για καλή της τύχη η ΑΕΚ έκλεισε το πρώτο μέρος βρίσκομενη πίσω στο σκορ μόνο με 1-0. Αλλά και πάλι ο Κετσπάγια φάνηκε αδιάβαστος. Η μεσαία γραμμή δεν λειτουργούσε, η ομάδα του δε μπορούσε να αλλάξει παραπάνω από δύο πάσες και διορθωτική κίνηση δεν ήρθε από τον πάγκο. Ούτε καν εσωτερική. Όχι ότι θα βοηθούσε αλλά έτσι για το θεαθήναι. Να φανεί ότι υπάρχει προπονητής. Ο Σιμόες που θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα του αγώνα όπως άλλαξε και πέρσι όταν αποχώρησε από το γήπεδο και να μιλάμε τώρα ίσως για άλλο παιχνίδι, παρέμενε στον πάγκο. Τα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου κυλούσαν στο ίδιο μοτίβο και η πρώτη διορθωτική κίνηση ήρθε στα φτερά της επίθεσης με τον Πατίτο να αποχωρεί, τον μοναδικό που είχε κάνει κάτι αξιόλογο επιθετικά για να περάσει ο Πέκχαρτ που ως αντί-Αλμέιδα στο ματς με τον Ηρακλή ήταν άφαντος και τον Μπακασέτα να περνάει αριστερά. Αγωνιστικά ανεξήγητη αλλαγή, οφείλω όμως να παραδεχτώ, λογική, εξαιτίας του επεισοδίου του με τον Φιγκέιρας όπου έπρεπε να αντικρύσει την κόκκινη κάρτα. Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και το ολέθριο λάθος από τον Λαμπρόπουλο που ουσιαστικά έβαλε ταφόπλακα στην ΑΕΚ. Ο άξονας παρέμενε πάντως αμετάβλητος δίνοντάς σου την εντύπωση πως ο Κετσπάγια θέλει να αποχωρήσει από την ΑΕΚ καθώς και η δεύτερη και τελευταία μάλιστα αλλαγή ήταν στις πτέρυγες με τον Πλατέλλα αντί του Χριστοδουλόπουλου.

Το 3-0 φυσικά ήχησε πολύ δυνατά στα αυτιά των φίλων της ΑΕΚ απέναντι στον ομολογουμένως από τις μέχρι τώρα ενδείξεις χειρότερο Ολυμπιακό των τελευταίων ετών. Ωστόσο, αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι η εικόνα της ομάδας. Όλοι ήταν κάτω του μετρίου, δίχως να μπορούν να αλλάξουν μία σωστή μπαλιά. Πάρα πολλά τα αβίαστα λάθη με μοναδικό διασωθέν τον Τσιγκρίνσκι που προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα έχοντας ως άξιο συμπαραστάτη τον Λέσκοτ που εκτέθηκε από την έλλειψη αμυντικού χαφ. Και με έναν προπονητή εκτός τόπου και χρόνου.

Αμέσως μετά το ματς, οι δηλώσεις του ήρθαν σαν το κερασάκι στη τούρτα. «Όταν δε δουλεύει το κέντρο, δε μπορείς να παίξεις», δήλωσε ο Γεωργιανός τεχνικός. Μα πώς να δουλέψει όταν στο πιο δύσκολο παιχνίδι ως τώρα, επιλέγεις έναν κεντρικό αμυντικό για αμυντικό μέσο; Που δεν το διορθώνεις στη διάρκεια του αγώνα και προθερμαίνεις μέχρι το 90’ τον Σιμόες και τελικά αποφασίζεις να μην προχωρήσεις σε τρίτη αλλαγή. Στο τέλος έρχεσαι να δώσεις και τους ποδοσφαιριστές σου επισημαίνοντας πως δεν υπάρχουν ηγέτες. Συγγνώμη, αλλά πώς θες μετά να σε ακούν όταν ο ίδιος τους αδειάζεις; Να σου θυμίσω πάντως πως αυτοί, ο Αραβίδης, ο Μάνταλος, ο Γιόχανσον, ο Σιμόες, ο Γκάλο, ο Ντίντακ, ο Ανέστης και οι άλλοι νίκησαν τη περσινή σεζόν δύο φορές τον Ολυμπιακό.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο και χωρίς να γίνομαι κατόπιν εορτής προφήτης καθώς είχα τοποθετηθεί και παλαιότερα, το κακό φαινόταν. Όποιος δεν το έβλεπε απλά εθελοτυφλούσε. Στο παιχνίδι με την Ξάνθη, έδωσε χώρο στους φιλοξενούμενους όπως έπραξε και στην εκτός έδρας αναμέτρηση με τη Βέροια που με καλύτερο αντίπαλο θα το είχε πληρώσει. Κάτι πάει στραβά και προς το παρόν δε φαντάζει ικανό να λυθεί. Ο Κετσπάγια έχει πιαστεί αδιάβαστος και δεν αντιλαμβάνεται ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης του αναλογεί. Γιατί υλικό και ποιότητα στην ΑΕΚ υπάρχει.

Υ.Γ. 1: Αξίζει ένα μπράβο στον Λαμπρόπουλο που πήρε την ευθύνη πάνω του για τη κακή του απόδοση κάτι που δεν έπραξε στις πρώτες του δηλώσεις ο πραγματικός υπεύθυνος.

 

Υ.Γ. 2: Ο Πατίτο Ροντρίγκεζ λόγω αβλεψίας του Σιδηρόπουλου και των βοηθών του γλίτωσε την κόκκινη κάρτα στο επεισόδιο με τον Φιγκέιρας. Σε αντίθετη περίπτωση θα κρεμούσε την ομάδα του αφήνοντάς την με 10 παίκτες κι ενώ το σκορ ήταν 1-0. Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο για να γίνεις μεγάλος ποδοσφαιριστής, χρειάζεσαι και μυαλό.  

Υ.Γ. 3: Για τους λάτρες της στατιστικής. Στις μέχρι τώρα 4 αγωνιστικές του πρωταθλήματος η ΑΕΚ δεν έχει δεχτεί τέρμα σε δύο, με τη Βέροια και τον Ηρακλή όπου το δίδυμο στα αμυντικά χαφ αποτελούσαν ο Γιόχανσον με τον Σιμόες.

Μπάμπης Κοτρίδης

Και τι να πεις;

Είναι στιγμές πού δεν ξέρεις τι να πεις. Από πού να ξεκινήσεις, με τι να συνεχίσεις και πώς να τελειώσεις. Γράφεις, σβήνεις, ξαναγράφεις, ξανασβήνεις και αυτή η διαδικασία συνεχίζεται. Όχι γιατί δεν έχεις τι να γράψεις και το μυαλό σου στέρεψε από ιδέες αλλά γιατί πώς να αποτυπώσεις στο χαρτί τη τελευταία παράσταση ενός θρύλου. Ενός ανθρώπου που έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών και που ήλπιζαν τα διαμάντια να είναι παντοτινά και εντός των παρκέ και ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης να αγωνίζεται ακόμα παρόλο που βρίσκεται αισίως στα 36 του. Όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.

Η αμηχανία πάντως συνεχίζεται. Τα δάχτυλα πάντοτε καρφωμένα στο πληκτρολόγιο. Είναι πολλές οι φορές που θέλω να γράψω ένα κείμενο το οποίο ήδη έχω πλάσει στο μυαλό μου και το μοναδικό εμπόδιο που πρέπει να υπερκεράσω είναι να ξεκινήσω. Περνώντας αυτό το στάδιο, η επόμενη φορά που θα σταματήσω είναι όταν πλέον θα έχω τελειώσει. Ε αυτή τη φορά τα πράγματα δε κύλησαν έτσι. Μία ανασκόπηση της πλούσιας καριέρας του; Μία αναδρομή στο παρελθόν και τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στην Καστοριά, μετέπειτα στον Ηρακλή και ύστερα ο Παναθηναϊκός και η Εθνική Ομάδα; Τι απ’ όλα αυτά;

Εκεί όπου διέπρεψε και κατέκτησε 22 τίτλους, 9 πρωταθλήματα, 10 κύπελλα και 3 Ευρωλίγκες. Μία φορά πρωταθλητής Ευρώπης με την Ελλάδα και δευτεραθλητής κόσμου. Ενώ δεν έλειψαν και οι ατομικές διακρίσεις. Αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης στην Ευρωλίγκα το 2011, δύο φορές MVP σε final-4 (2007, 2011), 6 φορές καλύτερος αμυντικός στην Ευρωλίγκα, 4 φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας ενώ το 2016 παρέλαβε το βραβείο «Θρύλος της Ευρωλίγκα» και πολλούς άλλους εγχώριους και μη τίτλους που αν συνεχίσουμε να τους απαριθμούμε θα μας πάρει το ξημέρωμα.

Αυτά λίγο πολύ τα ξέρουμε. Οπότε θα σταθώ λίγο στη βραδιά που διοργάνωσε η ΚΑΕ Παναθηναϊκός για να τιμήσει έναν αθλητή που κόσμησε τα γήπεδα και πέρασε στο Hall of Fame της Ευρωλίγκα. Μία γιορτή έτσι όπως αρμόζει σε τέτοιες προσωπικότητες που αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους νεότερους. Με παρόντες, όλη την πράσινη οικογένεια, ανθρώπους που σημάδεψαν την πορεία του Διαμαντίδη και ευχαρίστησε όλους έναν έναν αν και έλειπε ο μεγάλος δάσκαλος Ζοτς και μεγαθήρια του αθλήματος όπως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μπαρτσελόνα και η Μακάμπι Τελ Αβίβ που είδαν από πρώτο χέρι τον Διαμαντίδη να περνάει στο πάνθεον.

Ευτυχώς αυτή η στιγμή συνέβη λίγους μήνες αφότου ο «3D» κρέμασε τα παπούτσια του και αποχαιρέτησε την ενεργό δράση. Είθισται να τιμούμε σημαντικούς ανθρώπους αφότου φύγουν από τη ζωή και ο θάνατός τους μας υπενθυμίζει την ύπαρξη τους και το τι έχουν καταφέρει. Τότε τυπικά πραγματοποιείται μία βράβευση όπου τα λάβαρα παραλαμβάνει κάποιο συγγενικό πρόσωπο. Ο τιμώμενος δε βρίσκεται εκεί και η όλη μαγεία της στιγμής χάνεται. Να νιώσει όλα αυτά που ένιωσε ο Διαμαντίδης που δεν του επέτρεπαν οι φίλοι του Τριφυλλιού να αρθρώσει λέξη. Να δει πώς είναι η αγάπη του κόσμου. Την αναγνώριση και αυτή η ανατριχίλα και η διαπίστωση πως τελικά είναι πιο εύκολο να παίζεις μπάσκετ παρά να κρατάς μικρόφωνο.

Μακάρι να ζήσουμε κι άλλες τέτοιες στιγμές και με άλλους αθλητές-κόσμημα για τα ελληνικά γήπεδα. Φυσικά ο Διαμαντίδης δεν ήταν ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος. Έχουν περάσει πάρα πολλοί παίκτες-σημαίες από τον Παναθηναϊκό όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Αλβέρτης κ.ά. Δυστυχώς, το νεαρό της ηλικίας δε μου επέτρεψε να έχω ολοκληρωμένη άποψη γι’ αυτούς. Οι κασέτες και το διαδίκτυο όμως μου έδωσαν την ευκαιρία να δω ορισμένα από τα κατορθώματά τους. Να δακρύσω από συγκίνηση για τον άθλο του 87’ και να μείνω με το στόμα ανοιχτό με τις ικανότητες του Γκάλη. Τα απίθανα καλάθια απέναντι στους Σοβιετικούς και τον βράχο που ακούει στο όνομα Τσατσένκο. Παρόλα αυτά νιώθω ευλογημένος που έζησα στην εποχή του Διαμαντίδη του Σπανούλη, του Ζήση, του Πρίντεζη, του Μπουρούση και δεν τον αλλάζω. Που είχα την ευκαιρία να δω να αγωνίζεται ένας τέτοιος παίκτης που αρκούσε μία και μόνο στιγμή για να μπει στην καρδιά μου και να μην ξαναβγεί ποτέ. Εκείνο το αλησμόνητο τρίποντο απέναντι στους Γάλλους στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ 2005 που ανάγκασε ένα 11χρονο παιδί να χοροπηδάει και να φωνάζει από χαρά. Όσα χρόνια και να περάσουν όσες φορές και να το δω πάντοτε το ίδιο συναίσθημα. Αυτό το ρίγος, αυτή η ανατριχίλα.

Σε ευχαριστώ λοιπόν για όλα Δημήτρη Διαμαντίδη που ήσουν ένας από αυτούς που με έκανες όχι απλά να αγαπήσω το μπάσκετ αλλά και να διαπιστώσω το μεγαλείο του αθλητισμού. Ενός αθλητισμού που μόνο να ενώσει μπορεί. Αν και φίλος της ΑΕΚ, το βράδυ του Σαββάτου έκατσα παρέα με τρεις φίλους μου, δύο Ολυμπιακούς και έναν Παναθηναϊκό να σε δούμε για τελευταία φορά. Έστω για αυτά τα λίγα λεπτά που θα φορούσες ξανά τα μπασκετικά σου παπούτσια και θα πατούσες το παρκέ του ΟΑΚΑ.

ΥΓ: Παρακολουθώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες και βλέποντας τον 39χρονο Τζινόμπιλι, τον 37 Νοσιόνι, τον 36χρονο Σκόλα και τον επίσης 36χρονο Πάου Γκασόλ να αγωνίζονται με τον εθνόσημο σε υψηλό επίπεδο με πιάνει ένα παράπονο. Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί το αντίο σου στην Εθνική να έρθει το 2010 όντας 30 ετών και μάλιστα σε μία διοργάνωση που δε στέφθηκε από επιτυχία;

Μπάμπης Κοτρίδης

Ας ήταν όλα μια κακή παρένθεση

Στη πρόβα τζενεράλε πριν την έναρξη των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα διεξαχθεί στα γήπεδα της Ρωσίας το 2018, η Εθνική μας ομάδα επικράτησε εκτός έδρας με 2-1 της Ολλανδίας ανατρέποντας μάλιστα και το εις βάρος της 1-0. Αυτή ήταν και η πρώτη νίκη του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος απέναντι στους «Οράνιε» αλλά μικρή σημασία έχει το αποτέλεσμα.

Το μεγαλύτερο κέρδος από όσα παρακολουθήσαμε στον αγωνιστικό χώρο του «Φίλιπς Στάντιον» ήταν το γεγονός πως φάνηκε να βρίσκουν και πάλι τους εαυτούς τους. Σίγουρα δε γίναμε υπερομάδα επειδή κερδίσαμε τους Ολλανδούς όπως με το ίδιο σκεπτικό δε χάθηκε και το ταλέντο επειδή μείναμε εκτός Εuro 2016 και ηττηθήκαμε δύο φορές από τα Νησιά Φερόε. Το πρόβλημα της Εθνικής με το πέρας του Μουντιάλ της Βραζιλίας ήταν η κακή ψυχολογία και από ένα σημείο και μετά η έλλειψη κινήτρου που αποτυπωνόταν σε κάθε κίνηση των ποδοσφαιριστών.

Όμως με την Ολλανδία επέστρεψε εκ νέου η όρεξη, η διάθεση και το κίνητρο να αποδείξουν πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς τους και ύστερα σε όλους εμάς ότι είναι ικανοί να πάρουν την πρόκριση και να κάνει και πάλι την εμφάνισή του το χαμόγελο. Από το πρώτο λεπτό μπήκαν στην αναμέτρηση δίχως σκοπό να αστειευτούν κι όχι βλέποντας το ματς σαν μια αγγαρεία πριν την έναρξη των επίσημων αγώνων. Παρά το γεγονός ότι βρεθήκαμε νωρίς πίσω στο σκορ, είχαν το σθένος να απαντήσουν άμεσα κι εκείνο το σημείο σηματοδότησε μια μεγάλη αλλαγή. Όχι δε μιλάω για την μεταβολή του σκορ αλλά τη σκηνή με τους Έλληνες διεθνείς να πανηγυρίζουν όλοι μαζί και το μάτι τους να γυαλίζει. 

Δε χρειάζεται να ανατρέξουμε πολύ βαθιά στο παρελθόν για να θυμηθούμε τέτοιες εμφανίσεις. Όποτε η μπάλα έκαιγε και η νίκη ήταν επιτακτική, είχε τον τρόπο να πάρει αυτό που ήθελε. Από τα μπαράζ με την Ουκρανία για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Αφρικής μέχρι τη νίκη επί της Κροατίας και το εισιτήριο για το Euro 2012 και την πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ με την νίκη στο νήμα επί της Ακτής Ελεφαντοστού. Τέτοιο χαρακτήρα είχε και η χθεσινή φιλική αναμέτρηση. Ναι δε χάριζε καμία πρόκριση και κανένα τρόπαιο αλλά κρινόταν απαραίτητη η καλή και μεστή εμφάνιση προκειμένου να αναγεννηθεί εκ νέου από τις στάχτες της. Δόξα τω Θεώ ταλέντο υπάρχει.

Αντιθέτως, καιρός για τυμπανοκρουσίες δεν υπάρχει. Όπως μας απέδειξε η πρόσφατη ιστορία η κόλαση με τον παράδεισο δεν είναι ούτε ένα τσιγάρο δρόμος. Η ομάδα θέλει τη στήριξη όλων μας αρχής γενομένης από τα προκριματικά που αρχίζουν τη Τρίτη. Το έργο δεν είναι εύκολο αλλά συνάμα δεν είναι και απίθανο. Ας ελπίσουμε πως αυτά που παρακολουθήσαμε από τον τέλος του Μουντιάλ του 2014 μέχρι τα προκριματικά του Euro 2016 να ήταν μια κακή παρένθεση και να δούμε ξανά την ομάδα που όλοι αγαπήσαμε. Την ομάδα που θεωρούσε αυτονόητη τη νίκη και δεν αποτελούσε είδος προς εξαφάνιση. 

Μπάμπης Κοτρίδης